โขนเป็นศิลปะการแสดงชั้นสูงของไทยที่มีความสง่างาม มีประวัติยาวนานตั้งแต่ในสมัยกรุงศรีอยุธยา โขนยังรวมศาสตร์ และศิลป์ที่หลาหลาย ทั้งวรรณกรรม วรรณศิลป์ นาฏศิลป์ หัตถศิลป์ในปัจจุบันการแสดงโขนแบ่งออกได้ 5 ประเภท โขนกลางแปลง โขนนั่งราว โขนโรงใน โขนหน้าจอ และโขนฉาก ทั้งนี้การแสดงโขนทุกประเภทก็มีพิธีกรรม และความเชื่อ ที่ต้องปฏิบัติกันมาตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน
โขนเป็นการแสดงที่น่าสนใจอย่างมาก ทั้งเรื่องการแต่งกายที่เป็นเอกลักษณ์ ลักษณะบทโขน ท่ารำที่ต้องแสดงความรู้สึกออกมาให้ชัดเจน และศิลปะการต่อสู้ที่ใช้ในการแสดง จึงต้องมีการคัดเลือกตัวละครตามข้อกำหนดต่างๆ และต้องฝึกฝนทุกวันให้เกินความชำนาญ
…เว็บไซต์นี้เป็นส่วนหนึ่งในราย วิชาการออกแบบและพัฒนาเว็บไซต์ในงานสารสนเทศ ได้จัดทำขึ้นเพื่อออกแบบพัฒนาเว็บไซต์ และได้หาข้อมูลที่สนใจ จึงจัดทำเว็บไซต์เรื่องโขนขึ้น เพื่อให้ทราบถึงความเป็นมา และองค์ประกอบต่างๆในการแสดงโขน นอกจากนี้ ความเชื่อ พิธีกรรมต่างๆ ที่ถูกสืบทอดมาเกี่ยวกับโขน ก็มากมาย ทั้งการปฏิบัติของนักแสดง และอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้ในการแสดงก็มีเรื่องราวความเชื่อ…
เทพหรือนางอัปสรได้แก่ พระอุมา พระลักษมี เป็นกึ่งมนุษย์กึ่งสัตว์ได้แก่ นางสุพรรณมัจฉา นางกาลอัคคีนาคราช นางองนค์นาคี และเป็นยักษ์ซึ่งในที่นี้หมายถึงยักษ์ที่มีลักษณะรูปร่างเหมือนกับตัวนางทั่วไป ไม่ได้มีรูปร่างและใบหน้าเหมือนกับยักษ์ได้แก่ นางเบญจกาย นางตรีชฏา นางสุวรรณกันยุมา และยักษ์ที่มีลักษณะใบหน้าเหมือนยักษ์แต่สวมหัวโขนได้แก่ นางสำมะนักขา อากาศตะไล ฯลฯ ซึ่งตัวละครเหล่านั้นสามารถบ่งบอกชาติกำเนิดของตนเองได้ จากสัญลักษณ์ของการแต่งกายและเครื่องประดับ
การคัดเลือกตัวยักษ์สำหรับการแสดง จะคัดเลือกผู้ที่มีลักษณะคล้ายกับตัวพระ รูปร่างสูงใหญ่วงเหลี่ยมของผู้แสดงเป็นตัวยักษ์ตลอดจนถึงการทรงตัวต้องดูแข็งแรง กิริยาท่าทางการเยื้องย่างแลดูสง่างาม โดยเฉพาะผู้แสดงเป็นทศกัณฐ์ ซึ่งเป็นตัวละครสำคัญในเรื่องรามเกียรติ์ จะฝึกหัดเป็นพิเศษเพราะถือกันว่าหัดยากกว่าตัวอื่น ๆ ต้องมีความแข็งแรงของช่วงขาเป็นอย่างมาก เนื่องจากในการแสดงจะต้องย่อเหลี่ยมรับการขึ้นลอยของตัวพระและตัวลิง ทศกัณฐ์เป็นตัวละครที่มีท่วงท่าลีลามากมายเช่น ยามโกรธเกรี้ยวจะกระทืบเท้าตึงตังเสียงดังโครมคราม หันหน้าหันหลังแสดงอารมณ์ด้วยกิริยาท่าทาง ยามสบายใจหรือดีใจ ก็จะนั่งกระดิกแขนกระดิกขา เป็นต้น
เป็นตัวลิงนั้น ตามธรรมเนียมโบราณมักเป็นผู้ชาย โดยเริ่มหัดตั้งแต่อายุ 8-12 ขวบ เป็นต้น ในอดีตจะมีการฝึกเฉพาะเด็กผู้ชาย ปัจจุบันวิทยาลัยนาฏศิลป์ได้เริ่มให้มีการคัดเลือกเด็กผู้หญิง เข้ารับการฝึกเป็นตัวลิงแล้ว เรียกว่า “โขนผู้หญิง” ในการการฝึกตัวลิงให้สามารถแสดงเป็นตัวเอกได้ดีนั้น จะต้องใช้เวลา 10 ปีขึ้นไปเป็นอย่างน้อย
โครงเส้นทั้งหมดถอดแบบมาจากหัวโขนจริง และจากหน้าพระหน้าเทวดาในภาพจิตรกรรมไทย โดยปรับให้เข้ากับใบหน้าคนจริง ซึ่งมีมิติมากกว่ากระดาษและผนัง รูปแบบของใบหน้าโขนจะไม่มีวัย นักแสดงอายุน้อยหรือมากก็แต่งหน้าแบบเดียวกัน ยกเว้นคิ้ว โดยตัวนาง นิยมเขียนคิ้วให้โค้งโก่ง และเรียวลงมาทางหางคิ้ว ส่วนตัวพระเพิ่มขนาดของเส้นคิ้วให้ใหญ่ขึ้น และเขียนหางคิ้วให้ตวัดกระดกขึ้นเล็กน้อย ส่วนรายละเอียดอื่นๆ ของสีตา สีแก้ม และสีปาก เหมือนกัน โดยตัวพระลดความแดงของปากลง
KONKHON 